Leopold Bednarczyk urodził się 13.11.1904 roku w Cichem. Był synem Józefa Bednarczyka – rolnika, posła na sejm w trzech kolejnych kadencjach. Leopold po uzyskaniu matury w gimnazjum w Nowym Targu studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po ukończeniu studiów podjął pracę w szpitalu powiatowym w Nowym Targu. Ze względu na podpisanie przez niego protestu brzeskiego, który sprzeciwiał się represjom stosowanym przez sanację, został dyscyplinarnie przeniesiony do Jabłonki na stanowisko lekarza okręgowego. Skończyło się w ten sposób marzenie Leopolda o karierze chirurga. Od 1934 roku pracował w Czarnym Dunajcu jako lekarz okręgowy, lekarz Kasy Chorych, zaprzysiężony biegły sądowy oraz lekarz więzienny.
Był aktywnym członkiem społeczności lokalnej. Z pełnym zaangażowaniem oddawał się pracy na rzecz spraw chłopskich. Był działaczem Związku Podhalan, wchodził w skład redakcji „Gazety Podhalańskiej”. Pomagał innym, służył radą i doświadczeniem, leczył biedniejszych, nie biorąc od zapłaty.
Gdy wybuchła II wojna światowa zaczął swoją pracę w konspiracji. Na przełomie 1939/1940 roku wraz z Antonim Łasiem „Dudkiem” oraz Szymonem Janikiem „Czarnym” organizował w Czarnym Dunajcu placówkę Związku Walki Zbrojnej. Placówka swoim zasięgiem obejmowała takie wsie jak Chochołów, Dział, Odrowąż, Podczerwone, Wróblówka, Stare Bystre i Załuczne. Zaliczana była do jednej z najprężniej działających organizacji ZWZ na Podhalu.
Ponadto od 1941 roku Leopold był członkiem Konfederacji Tatrzańskiej. Na rzecz działań konspiracyjnych przyjął on pseudonim „Szpak”. Udzielał pomocy lekarskiej członkom ruchu oporu oraz ludziom udającym się na Węgry. Organizował nielegalne odsłuchy audycji radiowych z zagranicy, przede wszystkim z Londynu, które następnie przepisywał na maszynie i kolportował wśród zaufanych działaczy.
Te wiadomości, jak również inne gazetki konspiracyjne, przekazywała także żona Leopolda – Otylia Bednarczyk (pseudonim „Anna”), która pełniła w tej organizacji funkcję łączniczki.
Leopold nie pozostawał obojętny na los ludzi dotkniętych hitlerowskim terrorem. Zorganizował komitet pomocy dla osób przymusowo przesiedlonych do Czarnego Dunajca, jak również dokarmianie osób zamkniętych w czarnodunajeckim więzieniu. Żywność oraz lekarstwa dla uwięzionych członków oporu dostarczała Otylia.
3 lutego 1942 roku doktor Bednarczyk został aresztowany przez gestapo, a następnie przewieziony do „Palace”. Pomimo zadawanych tortur nikogo nie zdradził. 12 lutego został przetransportowany do więzienia w Tarnowie, a następnie do Auschwitz. Zginął z wycieńczenia w sierpniu 1942 roku.